version Français

Avec ses deux derniers albums, le guitariste américain Joe Bonamassa a vu sa renommée exploser, et, à 32 ans à peine, est actuellement considéré comme l'un des tout meilleurs. Son passage à Peer, le samedi, avait totalement éclipsé la prestation de Steve Winwood qui était pourtant la tête d'affiche de la soirée. Pas étonnant, donc, que l'Ancienne Belgique ait affiché à nouveau "sold out" pour le concert qu'il y donnait ce mercredi. En remerciant les 2000 spectateurs d'être venus si nombreux, Joe Bonamassa ne manqua pas de rappeler que pour son passage précédent à Bruxelles, il y a 3 ans, à peine 1/3 de la salle avait pu être remplie.

Vêtu d'un smoking noir, chemise violette, lunettes de soleil, Joe Bonamassa apparaît très chic sur scène (malgré ses baskets Converse !) pour ouvrir le concert avec "The Balad of John Henry", la plage titulaire de son dernier album. Pour le morceau suivant, "Last Kiss", le rythme s'accélère. Le ton est ainsi donné : pendant deux heures que va durer le concert, Joe va alterner les blues lents ("So Many Roads", "If Heartaches were Nickels", "Sloe Gin" avec une intro époustouflante qui laissera certains spectateurs les larmes aux yeux, "Happier Times", "The Great Flood"...) avec des morceaux plus rythmés ("So It 's Like That", "Further On Up the Road" d'Eric Clapton, "Lonesome Road Blues", ...).

Par son jeu de guitare d'une grande fluidité, Joe Bonamassa dégage beaucoup d'émotion lorsqu'il vient jouer ses solos au bord de la scène, à deux mètres à peine de nous, mais sans jamais tomber dans les excès que j'avais parfois regretté chez Gary Moore. Seule exception : "Woke Up Dreaming", exécuté seul en scène et à la guitare acoustique, dans lequel les exercices de virtuosité se succèdent durant une dizaine de minutes; ce morceau est absolument stupéfiant, mais un peu trop long à mon goût.

Autour de lui, le groupe se présente dans une formule plus réduite que lors du concert donné au Royal Albert Hall de Londres, qui vient de sortir en dvd : Rick Melick est aux claviers, et Carmine Rojas tient la basse, mais c'est surtout le jeune Bogie Bowles, impressionnant à la batterie, notamment dans "Happier Times".

Pour le rappel, Joe Bonamassa revient équipé d'une guitare Music Man "double neck" (il n'utilisera que le manche à 12 cordes) pour chanter "Ball Peen Hammer", puis de sa Gibson Flying V pour terminer avec "Just Got Paid" qu'il enchaine avec une partie de "Dazed and Confused" de Led Zeppelin.

Pour l'ensemble du concert, il aura utilisé 3 Gibson Les Paul, 1 Gibson Flying V, 3 Music Man, dont la double neck, et une acoustique Yamaha : de quoi rendre jaloux bon nombre de guitaristes.

Il est évidemment toujours difficile de comparer les prestations des musiciens, surtout dans des genres différents. Mais ici, le concert de Joe Bonamassa restera dans ma mémoire comme l'un des meilleurs auxquels j'ai pu assister cette année (sans doute avec celui de Jeff Beck à Peer).

versie Nederlands

Met zijn twee laatste albums heeft de Amerikaanse guitarist Joe Bonamassa zijn beroemdheid zien ontploffen en, nauwelijks 32 jaar, wordt hij als een van de beste beschouwd.  Zijn prestatie in Peer op zaterdag had volkomen de prestatie van Steve Winwood overschaduwd, die nochtans het hoofdact van de avond was.  Niet verwonderlijk dat zijn concert in de Ancienne Belgique verleden woensdag, opnieuw "uitverkocht" was.  Wanneer hij de 2000 toeschouwers bedankte, had Joe Bonamassa niet vergeten om eraan te herinneren dat voor zijn vorige act in Brussel drie jaar geleden, slechts 1/3 van de zaal gevuld was.

Met zijn zwarte smoking, violet hemd en zonnebril, blijkt Joe Bonamassa zeer elegant (ondanks de Converse basket schoenen !).  Het concert begin met "The Ballad of John Henry", dit is ook de titel van zijn laatste album.  Voor het volgende nummer, "Last Kiss", gaat het ritme sneller.  De toon wordt aldus gegeven; gedurende de twee uur dat het concert duurt, zal Joe langzame blues ("So Many Roads", "If Heartaches were Nickels", "Sloe Gin" met een verbazende intro, "Happier Times", The Great Flood",...) met meer ritmische stukken ("So It's Like That", "Further On Up the Road" van Eric Clapton, "Lonesome Road Blues",...) afwisselen.

Door zijn vloeiende guitaarspel, bevrijdt Joe Bonamassa veel emotie wanneer hij zijn solo's komt spelen nabij het publiek, op twee meter van ons verwijderd, zonder ooit in de excessen te vallen die ik soms bij Gary Moore heb betreurd.  De enkele uitzondering : "Woke Up Dreaming", door hem alleen uitgevoerd op de scène met akoestische guitaar, waarin oefeningen van virtuositeit zich gedurende een tiental minuten opvolgen. Dit stuk is absoluut verbluffend, maar een beetje te lang naar mijn smaak.

Hij wordt omringd door de groep, in een kleinere samenstelling dan bij het concert gegeven in de Royal Albert Hall van Londen, die zojuist een dvd heeft gepubliceerd :Rick Melick aan het klavier, Carmine Rojas aan de bass guitaar, maar het is vooral de jonge Bogie Bowles die aan de drum indrukwekkend is, namelijk op "Happier Times".

Voor de "encores" verschijnt Joe Bonamassa terug, uitgerust met een guitaar Music Man "double neck" (hij zal toch slechts de hecht met 12 touwen gebruiken), om "Ball Peen Hammer" te zingen, vervolgens met zijn Gibson Flying V, om met "Just Got Paid" te beëindigen, dat met een deel van "Dazed and Confused" van Led Zeppelin wordt verweven.

Voor het geheel van het concert, zal Joe Bonamassa drie Gibson Les Paul, één Gibson Flying V, drie Music Man, waarvan een "double neck", en tenslotte één geluidsleer Yamaha gebruikt hebben : genoeg om een aantal gitaristen jaloers maken.

Het is altijd moeilijk om de prestaties van de musici te vergelijken, vooral in verschillende muziek soorten.  Maar het concert van Joe Bonamassa zal in mijn geheugen gegrift blijven als één van de beste die ik dit jaar kon zien (waarschijnlijk met dat van Jeff Beck in Peer).